Miasto Mińsk Mazowiecki

Budynek wzniesiony został w 1937 r. wg projektu inż. Michała Sławińskiego – architekta powiatowego powiatu mińskiego. Budynek wzorowany na klasycystycznych dworach i pałacach zachował dwukondygnacyjny portyk wgłębny dekorowany parą kolumn z głowicami jońskimi oraz głównym wejściem do budynku, poprzedzonym niewielkim tarasem. Poza budynkiem głównym, w głębi posesji zbudowano budynek gospodarczy, w którym po wojnie mieszkała Łubieńska. W pozostałej części urządzono parterowy ogród z fontanną na osi i nielicznym drzewostanem na obrzeżach. Do ogrodu wiedzie brama będąca pozostałością po nieistniejącej już cerkwi, rozebranej w 1936 r. Część materiałów z rozbiórki świątyni wykorzystano do budowy willi, a ogrodzenie z bramą przeniosła Łubieńska na teren swojej nieruchomości. Do chwili obecnej zachowała się krata bramy i furty. 

Teren na którym zlokalizowano pałac wchodził w skład dóbr mińskich. Okolice te do XX w. nie były tak licznie zabudowane. Więcej budynków pojawia się dopiero w okresie międzywojennym. Na skutek podziału dóbr ziemskich Mińsk, została wydzielona nowa nieruchomość pod nazwą hipoteczną „Dobra Mińsk A”, której współwłaścicielem została Pelagia Józefa Gabriela Maria z Dernałowiczów hrabina Łubieńska, następnie jej córka Maria Magdalena. W roku 1940 budynek zajęty został przez wojska niemieckie z przeznaczeniem na mieszkanie dla oficerów, w 1944 r. podczas ewakuacji willa została podpalona. Już w 1947 r. hr. Łubieńska przystąpiła do odbudowy willi, w trakcie której m.in. dobudowano boczne skrzydła do wysokości centralnej części. Władze komunistyczne nie pozwoliły jednak hr. Łubieńskiej na zamieszkanie w budynku, a nieruchomość przeznaczona została na mieszkania komunalne. Obecnie budynek pełni funkcje publiczne. W latach 2000 – 2014 część pomieszczeń użytkowało Towarzystwo Przyjaciół Mińska Mazowieckiego, a od 2005 r. jest siedzibą Muzeum Ziemi Mińskiej.